Dapper snoekje

Weekendje weg met mijn vrouw. Naar Friesland, Joure om precies te zijn. Hengeltje mee uiteraard, mijn oude liefde, het Fair Play stokje uit mijn jeugd. Hier onthuld in mijn vorige bericht. Voorzichtig het hengeltje veilig opgeborgen in de kofferruimte. Kon niets mee gebeuren, oudjes zijn kwetsbaar.

De zaterdag was voor cultuur en sightseeing. Het hengeltje moest wachten. Zondagochtend een museum, oude schilderijen bewonderen in een strak modernistisch gebouw. Daarna een lange wandeling, nog geen tijd voor het hengeltje. Zou het nog komen?

 Halverwege de middag was het zover. Een wat bredere sloot verscheen, kon er met moeite parkeren. ‘ Even proberen’ zei ik. Mijn vrouw knikte, ze is dat wel gewend.

Auto uit, achterklep open, kaplaarzen aan. Het hengeltje kwam tevoorschijn. Eerst een paar worpjes vanaf de weg. Het dunne topje liet zien dat het spinnertje deed zoals Gerrit het bedoeld had. Dat liet zich tergend langzaam vissen in het heldere water. Erg diep was het niet, hooguit 60 cm schatte ik. De sloot liep verder een weiland in zonder hek. Al werpend volgde ik de zompige oever.

Na zo’n veertig meten een een ruk aan het hengeltje. Euforie! Het zachte stokje kromde zich, niet eens veel. Was geen monster, maar een snoekie uit de kleuterklas. Was er niet minder blij mee.

Verscholen tussen verstorven riet lag de rakker op de loer. Geprogrammeerd om toe te schieten op al het eetbare dat voorbij kwam. Om te kunnen voortbestaan. De essentie van het leven in een boerensloot. Alles wat klein was en bewoog is eten. Daarom kon het diertje de subtiele verleiding van het minuscule spinnertje niet weerstaan. Na een paar korte sprintjes was de strijd voorbij. Het bleek een ranke groene schoonheid van nog geen 40 cm te zijn.

Onthaken was nog lastig, het spinnertje zat diep en de kieuwgreep kun je vergeten bij zo’n klein snoekje. Maar kon het diertje uiteindelijk ongehavend terugzetten om verder te kleuteren. Daarna terug naar de auto, het hengeltje weer dankbaar opbergen.