Koude visdag met een warm slot

Wilde in mijn kerstvakantie minimaal één keer gaan vissen. Vandaag kwam het ervan. Klusjes thuis gisteren al gedaan, verder geen sociale of andere verplichtingen deze dag. Behalve dat ik voor mijn vrouw om 16.00 uur thuis moest zijn, ze had de auto nodig. Helemaal vrij ben je nooit.

Daarom voor een winterdag vroeg vertrokken. Had gisteravond al drie hengels klaar gezet naast de kerstboom. Drie musketiers. Links een powerloop zander met een shadje. Ooit gekocht op een rommelmarkt voor 3 euro, die hengel dan, niet het shadje. Soms zit het mee. In het midden mijn Kunnan streamerhengel, een koopje op Marktplaats, werpt heerlijk. Die kleine rechts is mijn Fair Play hengeltje uit 1973. Zelf destijds gekocht bij meneer Schreiner, ik blogte er al meer over. Zal dat nog wel vaker doen denk ik zo, een avontuurlijk hengeltje is het. Dat bleek vandaag ook weer.

Vandaag wilde ik hoe dan ook een snoek vangen, liefst met het stokje. Het shadje ging mee voor een eventuele baars, mocht de snoek geen zin hebben. Niet op één paard wedden. Maar eerst moest ik de voorruit van mn auto krabben. Koude start en koud zou het blijven. Ik koos voor een oude polder, waar ik niet zo vaak kom. Hier een half uur rijden vandaan. Was al weer een paar jaar geleden dat ik er viste. Ken er plekken die al vaker snoek opleverden. Daar moest het maar gebeuren vandaag.

Voorlopig gebeurde er op de eerste stek niets, behalve kou lijden. Wel lekker werpen met de FP, al viel dat met zo’n dun lijntje met die harde wind soms niet mee. De winterzon scheen aanvankelijk fel deze ochtend. Ondertussen woei een koude zuidooster wind, gevoelstemperatuur onder nul.  Van dat schrale weer was het. Heb liever bewolkt voor snoek, heb er dan meer vertrouwen is. Op de tweede stek vijf minuten verder ving ik eerder met de vliegenhengel meerdere snoeken. De bomen die destijds voor beschutting zorgden waren gekapt. Ook de snoeken leken verdwenen. De zon scheen nog steeds fel en de wind werd niet minder.

Dan maar naar een sluisje met wat dieper water, weer vijf minuten rijden. Op de baars. Even het shadje laten dansen, helaas zonder succes. De warme chocolademelk uit m’n thermoskan bracht enige troost. Toch genoot ik wel. Vissen is vaak een kwestie van volhouden. Ik bezocht nog twee andere stekken, nu iets verder rijden. Weer met het FP stokje. Weer geen aanbeet. Ook op een plek die me ooit vier snoeken opleverden in een half uur. Das war einmahl.

Wat nu nog? Het was al middag, ik had nog een uur ongeveer. Ik herinnerde me een stek bij een boerderij in de luwte. Ook daar had ik wel eens snoek gevangen. Laatste kans moest dat worden. Wel weer een stukje rijden. Het stroomde hard op die stek, mijn lichte spinnertje werd meegenomen. Eerst rechts van de duiker, stroomafwaarts, bijna niet te vissen. Wat moest dat worden? Toen de andere kant, de goede kant wist ik nog. Het spinnertje draaide goed, als een kleine verleider.

Na een paar worpen werd die plots tegen gehouden, even geen beweging en toen een kolk. Vis en geen kleintje, dat voelde ik gelijk. Voor het eerst na vele jaren weer een grote snoek aan het fragiele hengeltje met 15/100 nylon. Maar wat een sensatie! Ik verbaasde over de kracht van het stokje. De vis bleef diep en ging meerdere keren door de slip. Subtiel en met beleid drillen was gewenst, ik kon het nog! Het enkele haakje zat voor in de bek zag ik, moest voorzichtig zijn. Schepnet in de auto gelaten en dus op m’n knieën om de snoek op de kant te krijgen. Dat lukte! Even een geluksmomentje. De snoek was 67 cm, mooi formaat voor de polder. Hier twee foto's.

Later viel me iets op aan de foto. Achter z’n kieuw komt een stukje roze tevoorschijn, had ik eerst niet gezien. Wat zou dat zijn? Kan niet van het onthaken zijn geweest. Weet het verder ook niet. De snoek was sterk en leek kerngezond.