Zeeltprimeur 2019

Weer tijd voor een blogbericht, want er valt na een paar maanden stilte iets te melden. Nee, niet van mijn succesvolle karperstek van vorig jaar, ondanks twee pensessies begin en half april daar. Twee keer geen teken van leven. De warme voorjaarszon van een paar weken geleden inspireerde de karpers niet om te gaan azen, de zeven aangevoerde stekken leverden niets op. Begin me wel wat zorgen te maken. Afgelopen zomer stond er maandenlang nauwelijks water in de tocht, mogelijk hebben veel karpers dat niet overleefd of zijn weggevangen en/of elders uitgezet. Binnenkort maar opnieuw proberen daar, het kan ook aan de verkeerde wind uit het oosten gelegen hebben.

Zaterdagmiddag 20 april opnieuw tijd om te gaan vissen. Dus deze keer niet naar de karperstek, maar waar dan wel? Ik koos voor de zeeltsloot, een ongeveer 7 meter brede tocht in een oude polder. Niet eerder had ik daar in het vroege voorjaar gevist, twee jaar terug in de zomer daar wel goed zeelt gevangen. Nog steeds wel die wind uit het oosten helaas.

Twee hengels meegenomen. Mijn 1 ponds penhengeltje van Shimano met een kleine Shakespearemolen met 16/100 nylon. Dat hengeltje heb ik al meer dan 20 jaar, vis er altijd graag mee. De andere hengel was een mooie handgebouwde swingtiphengel, afgelopen winter op marktplaats gekocht. Ook met een sigmamolen, deze met 22/100 nylon. Dat nostalgische swingtippen heb ik afgelopen jaar pas ontdekt en wil dat dit seizoen doortrekken.

Als onderlijn monteerde ik zo’n helicopterrig. Niets voor mij eigenlijk, want ik ben niet zo van dat gedoe met die rigs, ik doe het liefst zo simpel mogelijk. Maar die helicopterrig leek me wel wat. Als voerkorf monteerde ik een madenkorf, uiteraard gevuld met maden, ook nieuw voor mij. Aan de wartel van de rig een 18/100 haarlijn met haakje 8 met maden, een worm en een rode kunstmade. De wartel met haaklijn kon ongeveer 10 cm heen en weer schuiven tussen twee lijnstoppers. Zo was het een zelfhaaksysteem, ben ik eigenlijk ook niet zo van. Maar je moet alles een keer proberen.

Vooraf had Ik drie stekken aangevoerd met grondvoer, hennep, maden en blikmais. Per stek twee plekken, dichtbij voor de pen en schuin naar de overkant van de tocht voor de swingtip. Beide stekken in de buurt van plompenbladen.

  

Het eerste uur weinig leven, af en toe wat tikjes op de pen. Dan plots de swingtip omhoog en hangen, zo te voelen een grote brasem. Vrij snel loste die weer, maar het systeem werkte dus wel. Even later een dikke brasem aan de penhengel die wel bleef hangen. Een vrouwtje, vol met kuit, zie foto.

Weer later wederom een vis aan de penhengel, veel sterker deze keer, vermoedelijk een zeelt. Helaas schoot die los. Toen naar stek twee. Regelmatig beet op de penhengel, maar ineens klapte de swingtip hard ophoog. Dit was een erg sterke vis en na een paar minuten kon ik mijn eerste zeelt van het seizoen landen, een prachtige dikke vis van 52 cm, zie foto bovenaan. Dus weer aan het voor mij nieuwe systeem. Kreeg er steeds meer vertrouwen in. Daarna nog een paar grote brasems aan de penhengel, ook een mannetje met paaipukkels, zie foto.

Maar dat was nog niet alles. In de avondzon op de eerste stek opnieuw een zeelt aan de swingtip, kleiner dan de eerste, maar niet minder mooi, zie foto. En wat zijn die vissen toch sterk, heerlijk op licht materiaal als er nog weinig begroeiing staat. Al met al toch goed gevangen, ondanks dat de wind wederom uit het oosten kwam.

Knaller

Het nieuwe jaar is al weer een paar weken oud. Heb nog niet gevist helaas. Nog wel wat te melden over de laatste dag van 2018. Dat was er nog niet van gekomen. Nu maar even doen, zou jammer zijn om mijn oudejaarsknaller hier onvermeld te laten. De foto hierboven maakt duidelijk wat ik bedoel.

Het was in de middag, de oliebollen waren al gebakken en ik zag een kans er nog even tussenuit te gaan. Afgelopen zomer had ik in de nieuwe polder hier in de buurt een nieuwe karperstek ontdekt. Een smalle tocht door weids akkerland  met een lange duiker onder een brede weg door. Een paar karpers ving ik daar. Bedacht toen al dat er ook wel eens snoek kon liggen. Dat wilde ik die middag wel eens proberen met met UL Fair Play hengeltje.

Begonnen ongeveer 50 meter vanaf de duiker. Korte worpen van hooguit 8 meter, diagonaal door de tocht die nabij de duiker steeds smaller werd. Er gebeurde niets en heel veel hoop had ik niet meer.

Toch nog een paar laatste worpen proberen op een paar meter van de duiker, slecht 3 meter breed was het daar. Ineens vast, zo leek het tenminste. Na een paar seconden beweging richting het midden en een flinke kolk. Snoek dus en zo te voelen geen kleintje. Groter dat het kleine hengeltje ooit had meegemaakt.  

Een logge massa trok meerdere keren meters 14/100 nylon van mijn molentje. Dat ging minuten lang zo door. Voorzichtig trok ik het bakbeest als een zak aardappelen naar de kant. Met een been in het water kon ik de snoek met de kieuwgreep uit het water tillen, dat viel niet mee, wat een dikzak. De snoek bleek 92 cm lang, de grootste die ik ooit met het hengeltje had gevangen. De bloedvlekken zijn overigens van mijzelf, iets te onvoorzichtig geweest bij het onthaken.

1 x raak, 4 x los

Kijk mij daar eens, beet in de polder! Het was op een grauwe kouwe dag, al weer een paar weken geleden, nog in het oude jaar. Gevist met Leen in een verlaten oude polder. Een weidse polder met eeuwenoude boerderijen op terpen. Groene weilanden afgewisseld met ruige stukken land, toevertrouwd aan de natuur. Elegante witte reigers her en der verspreid in de groene leegte. In de verte een eendenkooi. Lange rechte hoekige weteringen die de polder doorkruisen. Weteringen met snoek, elk jaar in de herfst of winter kom ik er één of twee keer en vrijwel altijd is het raak. Wat zou deze dag brengen?

We visten met onze Fair Play hengels. Leen met een prachtige 10 grammer, ikzelf met mijn fragiele 5 grams UL hengeltje. Allebei met nylon lijntjes, Leen met 18/100 en ik met 14/100. Allebei ook met de ambachtelijke spinnertjes van Gerrit. Later zouden we ook nog met streamers vissen. Aan het materiaal lag het dus niet. Genoeg nostalgisch beleven dankzij de hengels. Moeiteloos meters ver werpen met bijna gewichtsloze polderspinners, dat kan alleen met dit soort hengeltjes. Een groot plezier om mee te vissen. Elke vis die je vangt is dan een extra bonus.

De eerste stek leverde niets op. Toch een plek waar ik eerder wel eens een snoekje ving. Maar goed, successen uit het verleden bieden geen garantie, ook niet aan het viswater. Gauw de auto in een beetje opwarmen en op naar stek twee. Ook daar na tientallen worpen geen aanbeet gehad. Wel bijna verkleumde vingers en voeten, je moet er wat voor over hebben. 

Stek 3, vijf minuten rijden verderop, was de afgelopen jaren bijna elke keer wel goed voor een of meerdere snoeken. ‘Dit is een hotspot’, zei ik tegen Leen. Het was een kruising van een smalle en een brede wetering, dichtbij een sluisje. Een plek waar zich in de winter vaak prooivis ophoudt. De snoeken zijn dan meestal niet ver weg. Het is een plek die je echt moet uitkammen, je weet bijna zeker dat er snoek ligt. Dat deden we dan ook zorgvuldig met onze Fair Play stokjes. Leen aan de ene, ik aan de andere kant. 

Na een tiental worpen was het bij mij raak. De aanval kwam van links, het arme spinnertje werd met grof geweld gegrepen. Het UL stokje kromde zich en ging dapper de strijd aan met een flinke poldersnoek. Want dit was geen kleintje, dat voelde ik gelijk. Toch gaf de snoek zich na enkele minuten gewonnen. Want een monster was het ook weer niet, wel een prachtige poldersnoek van tegen de 70 cm. Wat zijn ze toch mooi! 

Nog geen vijf minuten later op vrijwel dezelfde plek was het weer raak. Tot mijn verrassing. Deze keer met de streamer, ik had mijn UL hengeltje ingewisseld voor mijn Sportex glashengel. Een heerlijke hengel om een wat grotere streamer mee weg te zetten. Helaas bleef deze snoek niet hangen, al na een paar seconden was het weer voorbij. Kan gebeuren, zeker als je met streamers vist. Het zou die dag niet de laatste keer zijn.

Wederom verkassen naar een volgende stek, een soort sluis aan het eind van een bredere wetering, dicht bij de monding in een plas.  Al gauw zagen we prooivis in paniek uit het water springen en kolken van jagende vis. Wat was het, baars of toch snoek? Het leek ook wel roofblij, al verwacht je die niet in de winter. We hebben het niet kunnen ontdekken, hoe we het ook probeerden met onze spinnertjes en streamers. 

Daarna nog twee veelbelovende stekken aangedaan, maar zonder resultaat. Wel zagen we nog een blauwe kiekendief jagen, laag vliegend over het zompige land. Prachtige vogel! 

Inmiddels werd het al schemerig. Op de terugweg zouden we nog even langs de stek gaan, waar ik eerder op de dag die snoek ving en een misser had. Weer ieder aan een kant van de wetering bij de kruising. Weer had ik geluk. Mijn spinnertje werd niet gepakt. Maar even later bij de eerste worp met de streamer was het raak. Door het heldere water kon ik goed zien hoe een flinke snoek op de streamer dook. Toch na een paar seconden weer los.

Nu begon ik te twijfelen aan de streamer. De avond tevoren had ik die met veel zorg een aandacht zelf gebonden. Heel handig ben ik daar eigenlijk niet in, maar het leek me een creatie met vangkracht. Dat bleek ook wel, met de Sportex kon ik de streamer als een soort jerkbait langzaam en heel verleidelijk terug vissen en veel actie meegeven. Twee keer werd de streamer nogmaals gegrepen, maar beide keren bleef de vis niet hangen.

De teller stond nu op vier aanbeten en vier lossers met de streamer. De gebruikte haak is een  grote en wijde Ad Zwier haak zonder weerhaak. Dat moet toch goed zijn lijkt me. Misschien is de streamer te vol gebonden, ik weet het niet. Volgende keer maar weer opnieuw proberen.