Koude visdag met een warm slot

Wilde in mijn kerstvakantie minimaal één keer gaan vissen. Vandaag kwam het ervan. Klusjes thuis gisteren al gedaan, verder geen sociale of andere verplichtingen deze dag. Behalve dat ik voor mijn vrouw om 16.00 uur thuis moest zijn, ze had de auto nodig. Helemaal vrij ben je nooit.

Daarom voor een winterdag vroeg vertrokken. Had gisteravond al drie hengels klaar gezet naast de kerstboom. Drie musketiers. Links een powerloop zander met een shadje. Ooit gekocht op een rommelmarkt voor 3 euro, die hengel dan, niet het shadje. Soms zit het mee. In het midden mijn Kunnan streamerhengel, een koopje op Marktplaats, werpt heerlijk. Die kleine rechts is mijn Fair Play hengeltje uit 1973. Zelf destijds gekocht bij meneer Schreiner, ik blogte er al meer over. Zal dat nog wel vaker doen denk ik zo, een avontuurlijk hengeltje is het. Dat bleek vandaag ook weer.

Vandaag wilde ik hoe dan ook een snoek vangen, liefst met het stokje. Het shadje ging mee voor een eventuele baars, mocht de snoek geen zin hebben. Niet op één paard wedden. Maar eerst moest ik de voorruit van mn auto krabben. Koude start en koud zou het blijven. Ik koos voor een oude polder, waar ik niet zo vaak kom. Hier een half uur rijden vandaan. Was al weer een paar jaar geleden dat ik er viste. Ken er plekken die al vaker snoek opleverden. Daar moest het maar gebeuren vandaag.

Voorlopig gebeurde er op de eerste stek niets, behalve kou lijden. Wel lekker werpen met de FP, al viel dat met zo’n dun lijntje met die harde wind soms niet mee. De winterzon scheen aanvankelijk fel deze ochtend. Ondertussen woei een koude zuidooster wind, gevoelstemperatuur onder nul.  Van dat schrale weer was het. Heb liever bewolkt voor snoek, heb er dan meer vertrouwen is. Op de tweede stek vijf minuten verder ving ik eerder met de vliegenhengel meerdere snoeken. De bomen die destijds voor beschutting zorgden waren gekapt. Ook de snoeken leken verdwenen. De zon scheen nog steeds fel en de wind werd niet minder.

Dan maar naar een sluisje met wat dieper water, weer vijf minuten rijden. Op de baars. Even het shadje laten dansen, helaas zonder succes. De warme chocolademelk uit m’n thermoskan bracht enige troost. Toch genoot ik wel. Vissen is vaak een kwestie van volhouden. Ik bezocht nog twee andere stekken, nu iets verder rijden. Weer met het FP stokje. Weer geen aanbeet. Ook op een plek die me ooit vier snoeken opleverden in een half uur. Das war einmahl.

Wat nu nog? Het was al middag, ik had nog een uur ongeveer. Ik herinnerde me een stek bij een boerderij in de luwte. Ook daar had ik wel eens snoek gevangen. Laatste kans moest dat worden. Wel weer een stukje rijden. Het stroomde hard op die stek, mijn lichte spinnertje werd meegenomen. Eerst rechts van de duiker, stroomafwaarts, bijna niet te vissen. Wat moest dat worden? Toen de andere kant, de goede kant wist ik nog. Het spinnertje draaide goed, als een kleine verleider.

Na een paar worpen werd die plots tegen gehouden, even geen beweging en toen een kolk. Vis en geen kleintje, dat voelde ik gelijk. Voor het eerst na vele jaren weer een grote snoek aan het fragiele hengeltje met 15/100 nylon. Maar wat een sensatie! Ik verbaasde over de kracht van het stokje. De vis bleef diep en ging meerdere keren door de slip. Subtiel en met beleid drillen was gewenst, ik kon het nog! Het enkele haakje zat voor in de bek zag ik, moest voorzichtig zijn. Schepnet in de auto gelaten en dus op m’n knieën om de snoek op de kant te krijgen. Dat lukte! Even een geluksmomentje. De snoek was 67 cm, mooi formaat voor de polder. Hier twee foto's.

Later viel me iets op aan de foto. Achter z’n kieuw komt een stukje roze tevoorschijn, had ik eerst niet gezien. Wat zou dat zijn? Kan niet van het onthaken zijn geweest. Weet het verder ook niet. De snoek was sterk en leek kerngezond. 

Winterdip en zomerse herinneringen

Hier op de hoge gronden deze zondag nog steeds veel sneeuw. Er valt hier meestal meer en het blijft langer liggen. Mooie plaatjes levert dat wel op. Moet dan ook denken aan andere plaatjes. Weemoedige herinneringen aan vroege zomerochtenden in een groene polder aan een plompenrijke wetering. Late voorjaarsgeluiden van grutto’s en tureluurs, een laagvliegende bruine kiekendief in de verte. Of plots die lepelaar die overvloog. Ondertussen zelf turend naar het zelfgemaakte dobbertje tussen plompeblad.

.

In juni en juli van dit jaar ging ik voor het eerst sinds jaren weer ‘s morgenvroeg op visserspad. Dat is me goed bevallen. Nota bene redelijk dicht bij huis, in een polder van vroeger, toen ik er viste met levend aas op snoek. Nu bijna veertig jaar later had ik er een keer wandelend in de vroege avond karpers gespot. Ben er vervolgens regelmatig gaan vissen. Heb er genoten en mooie momenten beleefd, maar karper vangen is me niet gelukt. Maar wel zeelt! Jarenlang had ik die niet gevangen. En nu kon ik ze vangen. Heb er al met al negen of tien gevangen. Prachtige sterke goudgroene vissen. Hier een paar foto’s. De grootste was meen ik 54 cm.

Wilde in het najaar in diezelfde wetering nog een paar pogingen wagen op karper. Helaas kwam het daar niet meer van. Uiteindelijk heb ik afgelopen seizoen maar een karper gevangen. Dat is de spiegel op de foto.

Gevangen op 15 april in de Flevopolder, ik weet het nog goed. Het was in een ondiep gedeelte van een diepe plas onder een boom. Die middag had de zon geschenen. Viste met twee kikkererwten op een hair, twee meter uit de kant. Had al een tak opgevist en toen ik aansloeg leek het alsof ik wederom vast zat. Al gauw kwam er beweging in. Karper, zei vismaat Hans, die vlak naast me zat. Hij had gelijk. Meters lijn werd van de molen getrokken, mijn 12 voet lange Parteke Morton glashengel krom als een hoepel. Grote vis! Als dat maar goed gaat, dacht ik, wil hem in elk geval een keer zien. Een grote vis verspelen die je niet hebt gezien is altijd extra frustrerend. Is me vaak genoeg overkomen, te vaak. Gelukkig ging het deze keer wel goed. Groot was onze verbazing toen we zagen dat het een spiegelkarper was. Die hadden we hier nooit eerder gevangen, wel schup en graskarpers. Was een mooie vis, niet gemeten of gewogen, kan ook zonder.

 Hier bleef het bij wat karper betreft dit jaar. Werd dus vooral een zeeltjaar, niet minder aangenaam. En sinds kort weer het ultralichte spinnen herontdekt. Genoeg verrassingen dus. Wat zal komend jaar brengen? 

Hopelijk straks in de kerstvakantie al wat tijd vinden om te gaan vissen. Vissen als het kan, ook de winter door het vroege voorjaar in. Wil sowieso nog op snoek met het Fair Play hengeltje. Ben ook nog niet naar de havens hier in de buurt geweest. Vismaat Hans vangt al veel baars, joekels van rond de 40 cm soms. Ook bakken van wintervoorns en windes worden gevangen. Nog even geduld. Wil ook nog een keer een winterkarper vangen, is me in al die jaren nog nooit gelukt. We gaan het wel zien. Eerst de kerstboom optuigen hier.

Jochie

Of ik z’n nieuwe hengeltje wilde maken. Onlangs gekocht op een beurs, thuis door wat onvoorzichtigheid afgebroken. Het jochie van 11 ken ik niet eens. Via mijn vrouw kwam dit hengeltje bij mij terecht. ‘Want je man kan dat zo goed’ had het ventje gezegd. 

Eerder had ik ook al een gebroken en afgeschreven hengel van hem nieuw leven ingeblazen. Ben geen techneut en zeker geen hengelbouwer. Maar het kunstje om een (gunstig) gebroken hengel van binnenuit met een oud stukje uit een vast hengeldeel te repareren beheers ik wel. Eerst even passen en op maat zagen met een ijzerzaag. Daarna in het holle hengeldeel vastlijmen, wikkelingen erom en een paar keer lakken. Welke ervaren hengelaar kan dat niet en heeft nog nooit een hengel gebroken? 

Het jochie is nog niet zover, maar is wel bloedfanatiek begrijp ik van mijn vrouw. Herken mezelf wel van vroeger in hem, dat fanatisme had ik ook. Jan Schreiner was, naast Johan Cruijff uiteraard, mijn grote held. Las zijn boeken en ging geheel op in zijn prachtige sfeerverhalen. Droomde ervan. Een andere keer meer daarover. 

Terug naar het hengeltje van het jochie. Is een dropshothengeltje volgens mij. Een Etovei Finesse van 1.80 m lang. Nooit van het merk gehoord. Koop al jaren geen nieuwe hengels meer, wel soms een glashengel op Marktplaats. Laatste aankoop van Pateke Morton driedelige matchhengel die ik gebruik als penhengel. 

Zocht die Etovei via Google op en kwam op Russische of Poolse sites terecht, begreep er niets van. Het hengeltje is strak en weegt vrijwel niets, werpvermogen 3 tot 15 gram staat erop. Bij die oude glashengeltjes kan dat volgens mij helemaal niet. Mijn ultra lichte FP hengeltje heeft 2 of 3 gram vermogen, precies weet ik het niet eens. Maar veel meer moet ik er niet aan hangen, moet precies in balans zijn. Die nieuwe materialen kunnen kennelijk veel hebben. Valt best mee te vissen natuurlijk. Maar voelt anders en ik mis het kurk en de reelringen, heeft toch mijn voorkeur. Zal de leeftijd wel zijn. 

In elk geval heb het hengeltje weer gemaakt, moet de wikkelingen alleen nog een paar keer lakken. Dan kan het mannetje weer vissen.

Dapper snoekje

Weekendje weg met mijn vrouw. Naar Friesland, Joure om precies te zijn. Hengeltje mee uiteraard, mijn oude liefde, het Fair Play stokje uit mijn jeugd. Hier onthuld in mijn vorige bericht. Voorzichtig het hengeltje veilig opgeborgen in de kofferruimte. Kon niets mee gebeuren, oudjes zijn kwetsbaar.

De zaterdag was voor cultuur en sightseeing. Het hengeltje moest wachten. Zondagochtend een museum, oude schilderijen bewonderen in een strak modernistisch gebouw. Daarna een lange wandeling, nog geen tijd voor het hengeltje. Zou het nog komen?

 Halverwege de middag was het zover. Een wat bredere sloot verscheen, kon er met moeite parkeren. ‘ Even proberen’ zei ik. Mijn vrouw knikte, ze is dat wel gewend.

Auto uit, achterklep open, kaplaarzen aan. Het hengeltje kwam tevoorschijn. Eerst een paar worpjes vanaf de weg. Het dunne topje liet zien dat het spinnertje deed zoals Gerrit het bedoeld had. Dat liet zich tergend langzaam vissen in het heldere water. Erg diep was het niet, hooguit 60 cm schatte ik. De sloot liep verder een weiland in zonder hek. Al werpend volgde ik de zompige oever.

Na zo’n veertig meten een een ruk aan het hengeltje. Euforie! Het zachte stokje kromde zich, niet eens veel. Was geen monster, maar een snoekie uit de kleuterklas. Was er niet minder blij mee.

Verscholen tussen verstorven riet lag de rakker op de loer. Geprogrammeerd om toe te schieten op al het eetbare dat voorbij kwam. Om te kunnen voortbestaan. De essentie van het leven in een boerensloot. Alles wat klein was en bewoog is eten. Daarom kon het diertje de subtiele verleiding van het minuscule spinnertje niet weerstaan. Na een paar korte sprintjes was de strijd voorbij. Het bleek een ranke groene schoonheid van nog geen 40 cm te zijn.

Onthaken was nog lastig, het spinnertje zat diep en de kieuwgreep kun je vergeten bij zo’n klein snoekje. Maar kon het diertje uiteindelijk ongehavend terugzetten om verder te kleuteren. Daarna terug naar de auto, het hengeltje weer dankbaar opbergen.

Bijzonder baarsje

Nee, groot is ie niet, het baarsje op de foto. Het was ook de enige vanmiddag, maar een bijzondere was het wel dus. Bijzonder vanwege het hengeltje waarmee ik de vis binnen haalde. Dat was met mijn oude ultralichte Fair Play hengeltje, ooit als puber gekocht van Jan Schreiner in zijn winkel in de Roelof Hart straat in Amsterdam. Kostte destijds 60 gulden, al mijn spaarcentjes gingen eraan op. Tientallen jaren niet mee gevist, de hengel was veilig opgeborgen in de originele grijze foedraal. De bijhorende witte koker heb ik niet meer. Vroeger wel veel mee gevist en genoeg baarsjes en snoekjes mee gevangen. Ooit wel gebroken, maar door een weldoener vakkundig gerepareerd.

Was al wat langer van plan, geïnspireerd door verhalen van andere bloggers over rapiers, floretten en ander licht spul, om weer eens met het spinhengeltje te gaan vissen. Had daarvoor eerder een paar setjes spinnertjes gekocht bij Gerrit van Snoekstreamers.nl. Vanmiddag was het dan zover. Wilde eigenlijk gaan streameren met mijn Kunnan, maar besloot toch dat het tijd was om mijn FP na vele jaren te herintroduceren aan de waterkant. Ik ging naar de oude kleipolder, waar ik vroeger ook viste. Toen ik arriveerde, begon het net te regenen. Het water was bruin, door de regen, maar ook vanwege de schouw denk ik. Na ruim een uur diende het baarsje zich aan, ik was er dolblij mee, ondanks het geringe formaat. Inmiddels was het hard gaan regenen en begon ik aardig doorweekt te raken. Daarom gauw ruim een km terug lopen naar de auto en naar huis.

Nog even over het molentje. Jan Schreiner verkocht mij destijds een Pellican 50 bij het hengeltje, tegenwoordig erg gewild. Helaas is het molentje kapot gegaan, ondermeer de beugel is gebroken. Moet nog eens uitzoeken of het haalbaar is de molen te repareren. Nu viste ik met een Sigma 2200, type 025, zie foto onder, een heerlijk licht molentje, waarmee het hengeltje goed in balans is. Ruim een jaar geleden kocht ik die op Marktplaats voor 15 euro, niet veel vond ik, had geluk denk ik. Tot vanmiddag had ik nog niets met het molentje gedaan, de oude nylonlijn, ik denk 15/100, heb ik er maar op laten zitten. Ben van plan komende tijd wel vaker met mijn oude FP en het molentje te gaan vissen. Ik zal er hier verslag van doen.

Dobbers klaar!

Met bescheiden trots presenteer ik hier mijn nieuwe zelfgemaakte dobbertjes. Vers van de pers, de laatste laag jachtlak is nog maar net opgedroogd. In mijn blog van 6 oktober jl. meldde ik al dat ik ermee bezig was. Van enige afstand zien ze er prachtig uit, vind ik zelf tenminste. Komt vooral door die wikkelingen, een idee niet van mezelf. Ook mijn vrouw, die niets met vissen heeft vind ze mooi. Wil ik toch even vermelden.

De oogjes onderaan, zie foto, heb ik gemaakt van onderlijn voor snoek. Een klein stukje afknippen, ombuigen en bevestigen met binddraad, niet zo moeilijk. Zie foto voor het materiaal daarvoor.

Vervolgens eerst het drijflichaam bijtsen met bruine bijts. Daarna drie lagen witte verf op de antenne smeren en met oranje modelbouwverf het topje kleuren. Dan de wikkelingen aanbrengen en tenslotte afmaken met twee lagen jachtlak, zie foto. 

Al met al nog een heel klusje. Maar het heeft me van de straat gehouden en geeft wel enige voldoening. Het is een mooie manier om loze uurtjes op te vullen. Heb al weer een idee voor een volgende serie.

Maar eerst deze binnenkort uitproberen. Ze zijn eigenlijk bedoeld als tenchlifters, voor de zeelt dus, maar ik wil ze eerst als matchdobber inzetten in de haven op wintervoorn. Hoorde dat er al goed gevangen wordt in een haven in de buurt hier. Ben benieuwd hoeveel lood ze vragen om scherp uit te loden, denk rond de 1,5 gram.

Hieronder nog enkele detailfoto’s. Nee, ze zijn niet perfect afgewerkt, het is handwerk van een amateur. Het zal voor de vangkracht uiteraard weinig uitmaken, misschien vis je met zelfgemaakt materiaal wel scherper en geeft het meer voldoening.

Pennen op herfstzaterdag

Mooie herfstzondag vandaag. Vissen zit er vandaag niet in. Gisteren op zaterdag wel gelukkig. Daarvan nu een verslag. Geen spectaculaire vangsten, dat zeg ik gelijk maar. Wel een heerlijke middag alleen op pad. Vismaat Hans vierde met zijn gezin z'n verjaardag.

Koos in eerste instantie voor mijn zeeltsloot in de oude polder, zie foto boven. O wat heb ik daar afgelopen zomer heerlijk gevist. Meestal veel beet en prachtige zeelten gevangen, naast knoepers van brasem en mooie ruisvoorns. Was benieuwd en vol verwachting wat dat water in de herfst zou brengen. Geen moer dus. Volgens de geleerden vreten de vissen zich in de herfst vol voor de winter, maar daar bleek niets van. Hoopte stilletjes naast zeelt zo'n grote karper te vangen die ik van de zomer had zien zonnen onder de plompebladen. Hoop doet leven, maar niet altijd vangen. Die plompebladen waren overigens verdwenen. Hier een foto hoe het er afgelopen zomer uit zag. 

Overigens zat ik daar gisteren lekker en na drukke werkweken was het zo aan het begin van mijn herfstvakantie heerlijk ontspannen. Geen gepieker over gedoe en vermeende domheid bij collega's. Kon het makkelijk loslaten en zat stil te genieten turend naar mijn dobbertje. Het voelde als oneindig de tijd hebben, niets moeten en niet willen, behalve de bescheiden wens dat het dobbertje in beweging zou komen. Die wens werd in de oude polder niet vervuld helaas. Wel beweging, maar dat kwam door de aantrekkende wind en later door de stroming vanwege het gemaal. Was bijna niet te vissen op het laatst.

Daarom laat in de middag maar vertrokken naar de nieuwe polder, een kwartiertje rijden maar. Nog even een uurtje proberen voor het donker, het schemerde al, zie foto.

Ik koos voor een stek bij een duiker, kende de plek wel, maar had daar nog nooit gevist. Maakte twee voerplekjes dicht bij elkaar en zag al gauw bellen. Twijfel altijd wel of het vis is of spontaan opborrelend bodemgas. Het leek aanvankelijk op dat laatste. Mijn dobbertje bleef roerloos tussen de bellen. Tot ik bijna wilde inpakken, kon de dobber nauwelijks meer zien. Zag nog wel dat de dobber onhoog kwam en naar rechts wegzeilde. Even wachten vanwege de hair, aanslaan en hangen. Zo ging het, precies volgens het boekje. Alleen geen karper helaas, maar een brasem van 56 cm, zie foto.

Toch wel blij mee, behalve met een soort gezwel onder de borstvinnen van de vis. Zie foto onder. Eigenlijk mijn mooie blog onwaardig zo'n lelijke vis. De vis gauw weer los gelaten, want leek verder wel gezond. Twijfelde nog wel even om de vis af te maken.

Dobbertjes maken

Dobbertjes maken, onschuldig tijdverdrijf voor de winteravonden. Ben er vroeg mee begonnen dit jaar, zal door de ruige herfstdagen komen. Heb vorig jaar overgeslagen, kreeg nu weer nieuwe inspiratie. Op de foto boven dobbertjes die ik eerder al maakte. Afgewerkt met groene wijzonol, waarmee ik ook mijn huis schilder, zat nog wat ik de pot. De dobbertjes vragen 1 tot 3 gram lood ongeveer. Het vlokdobbertje is gemaakt door vismaat Hans.

Sinds een paar jaar vis ik uitsluitend met zelfgemaakte dobbers. Niet zo moeilijk om te maken eigenlijk. Je moet er wat geduld voor hebben en een beetje precies te werk gaan. Als ik 's avonds niet al te moe ben dan lukt me dat wel. Doe ik nog wat nuttigs denk ik dan. Ik maak mijn dobbertjes gewoon van balsahout met de boormachine en schuurpapier. Uit de hand. Hier een foto van een serie waar ik mee bezig ben.

Krijg het drijflichaam nooit helemaal gelijk. Daarvoor moet je een mal hebben en die heb ik niet. Vind dat scheve wel ambachtelijk staan en met een paar lagen verf of jachtlak valt het niet zo op. Maar mijn dobbers zijn geen kunstwerkjes, zoals je die soms ziet. Kijk maar eens op deze site: http://handmadefloats.blogspot.nl/?m=1. Hier een mooi voorbeeld van die site:

Dat niveau haal ik niet. Ben maar amateur en de dobbers zijn voor eigen gebruik. Ze zijn functioneel en voldoen uitstekend in de praktijk. Hier nog een foto met een paar dobbers van mij, ander kleurtje, ook van een restantje verf.

Het vissen met zelfgemaakte dobbertjes geeft me wel extra voldoening. Misschien vis ik daardoor ook scherper soms. Kan ook suggestie zijn. Ook leuk trouwens om ze weg te geven aan mijn vismaten.

Ben nu dus weer bezig met een nieuwe serie. Voor het eerst dobbers met een langere antenne en een laag drijflichaam. Dat zijn tenchlifters, zo las ik laatst ergens. Had daar nog nooit eerder van gehoord. Het is de bedoeling dat als een zeelt de beaasde haak oppakt, de lange antenne vrijwel geheel het water uitkomst. Een grandioze opsteker dus, altijd mooi om te zien. Wil dat wel eens meemaken. Waarom zo'n dobber tenchlifter moet heten weet ik niet, want een aanbeet van een brasem of karper zal hetzelfde effect hebben volgens mij.

Ga in elk geval komende dagen weer verder met mijn tenchlifters in wording. Het eindresultaat zal hier te zien zijn. Hier nog een foto van de halffabrikaten, eerder ondergedompeld in bruine beits.

Slimme snoek

Mooie dag vandaag, prachtig weer om nog een keer te gaan penvissen. Toch werd het vliegvissen met de streamer op snoek. Had dat eerder deze week al met vismaat Evert-Jan afgesproken. Hij had op een nieuwe stek een paar dagen geleden meerdere aanbeten gehad, ze waren goed los geweest. Twee snoeken had hij op de kant gekregen. Nou dat beloofde wat, dat wilde ik ook wel proberen.

Rond half 12 kwam ik aan op de stek, eerder kon ik niet. Veel joggers en mensen met honden zag ik. Het bleek een recreatiegebied dicht bij de grote stad, overlopend in een oude polder. Mooi water, dat zeker, helder en plantenrijk, met plasjes, weteringen en bruggetjes.

Geen ideaal snoekweer was het vandaag, een fel schijnende zon, onbewolkt en de wind uit het oosten, nou ja, bijna windstil was het. Maar kansloos ben je nooit, dus toch de groenoranje zelf gebonden streamer te water laten. Met schokjes, tergend langzaam, dan weer sneller binenvissen. Erg verleidelijk zou ik zeggen.

Daar, zei Evert-Jan, heb ik twee aanbeten gehad, probeer het daar maar. Mijn streamer bleef echter ongemoeid. Wel genoot ik van het werpen met mijn oude Kunnan 7/8 vliegenhengel, was al weer lang geleden. Verder dan maar, lopend naar een volgende stek, veelbelovende plekjes genoeg zo te zien.

Evert-Jan wees me op een bruggetje. Eerst het gedeelte rechts van het bruggetje, met verspreid riet, geconcentreerd afvissen. Toen naar de andere kant, een worp parallel aan het bruggetje, haaks op de oever. Iets dieper daar, kon de streamer niet zien. Wel plotseling een kolk, zoals een streamervisser die zo graag ziet, direct ook contact met de vis. Altijd weer een bijzondere ervaring, heerlijk triomfantelijk gevoel ook, om zo’n felle rover aan de lijn te hebben.

Geen kleine snoek was het, moest een paar keer lijn geven, voelde als een mooie vis. Die komt op mijn blog dacht ik, Evert-Jan kwam al aanlopen met het schepnet. De snoek zag dat blog van mij echter niet zo zitten en had een ander scenario in gedachte. De vis nam nog een keer een run, sprong uit het water en ontdeed zich kopschuddend van mijn streamer. Jammer maar helaas. Was een mooie poldersnoek van rond de 70 cm zo te zien, al is dat vaak moeilijk in te schatten. Moet wel zeggen dat ik de streamer gebonden had op een weerhaakloze haak van Ad Zwier, was ook iets uitgebogen. Maar lossen hoort erbij, altijd afwachten of een gehaakte vis binnen komt. Soms wint de vis en dat vind ik wel mooi.

Was evengoed een heerlijke vismiddag. Nog verder rond gestruind, maar geen aanbeet meer, ook niet bij Evert-Jan. Wel veel voorn aan de oppervlakte, ook grotere, volgende keer ook mijn vlokhengeltje meenemen, zeker als het zulk mooi weer is. Kom er ook een keer terug om te penvissen, die plasjes roken naar karper en zeelt.

Visloos

Mijn tweede bericht. Helaas nog geen visavontuur, heb al vier weken niet gevist. Dat is uitzonderlijk voor mij, probeer elke week wel een keer, al is het maar kort, naar de waterkant te gaan. Deed nog wel een keer een vergeefse poging op mijn zeeltstek. Zie foto boven. Had net een paar stekken aangevoerd, toen een hevige regenbui los barste. Ben doorgaans niet bang voor een paar spatjes, maar deze bui leek wel het begin van een nieuwe zondvloed. Had ook geen paraplu, die ik zelden gebruik, en regenjas bij me. Vooraf ook niet op buienradar gekeken, soms kun je dat beter wel doen. Dus gauw weer inpakken en naar de auto, wachten tot het droog zou worden. Dat werd het echter niet. 

Dat is nu al weer meer dan twee weken geleden. Die zeeltstek heb ik overigens pas dit voorjaar ontdekt. Toch kende ik het water wel, vele jaren geleden viste ik er op snoek, destijds nog met levend aas. Het is een lange steeds breder wordende wetering met helder water en redelijk diep ook, in het midden, bijna 1,50 meter. Veel waterplanten en hier en daar een veld met plompeblad. Ik had vernomen dat er karper zat en ging er begin juni voor het eerst vissen met de penhengel. De eerste keer, in de avond, ving ik alleen een grote brasem van 63 cm, miste wel meerdere aanbeten en een grote vis schoot los. De tweede keer, vroeg in de ochtend, was het raak, twee mooie zeelten van rond de 50 cm. Sterke vissen die ik met moeite uit de plompebladen hield. Hier een foto van de eerste zeelt.

Sindsdien ben ik een paar keer terug geweest naar die stek en inmiddels staat de teller op negen zeelten. Elke keer dat is daar viste afgelopen zomer haakte ik daar wel een zeelt. Verrassend wel, want ik had jaren geen zeelt gevangen, ondanks diverse pogingen op andere wateren. Want het zijn prachtige en een beetje mysterieuze vissen. Ving  nog geen karper op die stek, al heb ik die wel zien zwemmen, en geen kleintjes, zelfs een koi zag ik. Hier nog een foto van de laatste zeelt, nummer 9, die ik ving midden augustus. Deze wel op een onthaakmat, wel zo netjes.

Introductie

Al langere tijd broedde ik op het idee om in navolging van anderen een blog te beginnen over vissen. Nu is het zover, mijn eerste bericht ter opening van dit blog is een feit. 

Eerlijk gezegd voelde ik mezelf ook wel een beetje moreel verplicht om dit blog te starten. Al een paar jaar volg ik blogs van andere vissers die hun ervaring en kennis willen delen. Het lezen van die inspirerende blogs is leerzaam en de inhoud is vaak wel herkenbaar. Omgekeerd wil ik in dit blog nu zelf ook anderen vertellen over mijn manier van vissen en mijn belevenissen. Dan moet nog wel blijken dat andere vissers mijn blog kunnen vinden en de schrijfsels voldoende boeiend zijn. Ik ga in elk geval mijn best doen. 

Die andere blogs die ik volg zijn zeker boeiend. Het zijn veelal blogs van, wat ik zal noemen, romantische vissers. Overwegend zijn het poldervissers bij wie het gaat om de beleving. Ze hebben veelal voorkeur voor klassieke materialen. Vaak zijn het penvissers of liefhebbers van ultralicht vissen. Tot die categorie sportvissers wil ik mezelf in alle bescheidenheid ook rekenen. Zal ook wel de leeftijd kunnen zijn. Ik ben geboren in 1960, dichtbij de Eempolder. Raakte daar als kind ook besmet door het visvirus en dat is nooit meer over gegaan. Inmiddels, vele jaren later, woon ik op het zand. Geen viswater op loop- of fietsafstand, maar gelukkig niet al te ver rijden van een paar oude en nieuwe polders.

Nu dus dit blog na ongeveer 50 jaar viservaring. Het duurde wel even voordat ik een passende naam had bedacht. Het werd dus 'Plompeblad'. Vooral de laatste tijd vis ik op mooie visrijke stekken met veel plompeblad. Ik houd van dat soort plekken. Ze brengen me tot rust en dragen bij aan de beleving. Wijlen Jan Schreiner schreef een boekje met de poëtische titel 'Tussen ruisend riet en plompeblad'. In deze titel alleen al doorklinkt de essentie waar het voor mij bij vissen om gaat. Overigens heb ik het boekje zelf nooit gelezen. Wel veel andere boeken van Schreiner, evenzeer een goed en beeldend schrijver als kundig en invloedrijk sportvisser. 

Hoewel de polder mijn voorkeur heeft, vis ik ook wel op andere plekken. Ook pas ik meerdere vismethodes toe, al kies ik meestal voor penvissen. 

Het zal allemaal wel een keer voorbij komen hier in dit blog. Ik neem me voor om regelmatig berichten te plaatsen over mijn belevenissen, observatie en beschouwingen en andere zaken die de moeite waard zijn om te delen.